Powszechnie akceptowanym poglądem dotyczącym szkoły jest, to że powinna być środowiskiem włączającym. Należy pamiętać, że proces taki nie odbędzie się samorzutnie – jeśli nie jest wspierany, może przyczyniać się nawet do wzrostu nierówności, nietolerancji, utrwalania stereotypów i wykluczenia. Wyjątkowego znaczenia nabiera to w tym wyjątkowym czasie, w którym trudniej jest zarówno realizować kwestie związane z dydaktyką, ale co ważniejsze z wychowaniem, podtrzymywaniem i wspieraniem relacji społecznych. Szczególnie w przypadku uczniów posiadających mniejsze zasoby radzenia sobie z wyzwaniami obecnej sytuacji (np. młodych ludzi ze spektrum autyzmu, niepełnosprawnością intelektualną, przewlekle chorych, doświadczających innych kryzysów), do priorytetowych należą dziś działania pedagogiczne odwołujące się do podstawowych potrzeb, np. bezpieczeństwa i przynależności. Wystąpienie będzie poświęcone przedstawieniu czynników wspierających i utrudniających realizację działań włączających uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi (zarówno tych, o charakterze uniwersalnym ale i specyficznych, odnoszących się do edukacji zdalnej, opartych na wnioskach z pierwszej fali pandemii). Obecna sytuacja uczniów, w tym wymagających szczególnego wsparcia, jest nie tylko efektem kryzysu związanego z pandemią. Stanowi swego rodzaju szkło powiększające, pozwalające wyraźniej ujrzeć obszary zasobów jak i niedostatków współczesnej szkoły ujawniających się w tym wyjątkowym czasie.